Michel Onfray, « La Poténcia d'existir » ed. Biblio essais – p.269
Lo devenir revolucionari dels individús.
Digun crei a la revolucion sobre lo mòde insureccional de Blanqui. Quitament lo capitalisme liberal a renonciat als còps d'Estat teorizats per Malaparte ! L'idèa de Marx en vertut de que lo cambiament d'infra-estructura economica modifica automaticament las super-estructuras ideologicas fai pas pus pantaissar endacòm. L'apropriacion collectiva e violenta dels mejans de produccion cambia pas res a l'afar: l'ideologia procedís d'autras logicas qu'aquelas de subçament fisiologic dels mòdes de produccion ... Las idèas vívon una vida mens somari.
Lo capitalisme es plastic. Renóncia pas d'èstre sense aver ajuda a las astuças e mejans multiples abans de s'avoar vençut. L'istòria d'aquestas metamorfòsis damora de far: l'afeccion, la proximitat, los sentiments ambe lo capitalisme paternaliste; la crida als grands fetichas -la libertat, per encas d'aprendre- ambe la variacion liberala pura e dura; la convocacion de la fibra sociala en cas de version sociala-democrata; la rudessa brutala dels fascistas cascats; la seduccion pel mejan dels objèctes desiradièrs dins lo tropisme consumerista; lo miratge permissiu ambe los liberals libertaris; l'infiltracion traucada e insidiosa dins lo cas contemporanèu dels fascismes micrologics. Cada còp, lo paquet e lo condicionament afícan la causa novèla, mas la mèrça damora la meteissa...
Aqueste renonçament de l'insurreccion e las seunas possibilitats marcariá la fin de tota la practica ? Faudriá d'ara enlà far lo seu dòl d'una accion revolucionària ? Ont i a encara mantune revolucionari ? Ont i a encara mantune espèr, e se òc, devath quinas fòrmas ? La revolucion seriá un ideal encara defendèr ? A quin prètz ? Perqué far ? Ambe quí ? Per tocar qué ? Coma Blanqui s'adobava de nòstre temps ? Valdriá encara aqueste còp d'Estat qu'ataca l'opinion publica quand s'amusa per passar la dificultat e s'installar per una longua durada ? La leiçon d'Auguste Blanqui damora pas dins la letra del seu tèxte, nimai dins aquestas accions sobre las barricadas, mas dins l'esperit de la seuna existéncia : tocar la produccion d'efèctes revolucionaris.
Esperem-nos un pauc sobre la notion de revolucion: que significariá auèi ? Fòrabandissem l'accepcion, astronomica: car tota revolucion supausa una rotacion, cèrtas, mas per tornar al punt de depart. Pron sovent, las causas se debánan aital : la revolucion russa n'acabèt ambe lo tsarisme, ben segur, mas per installar un regime superiorament brutal e aquel del knout dels tsars ! Aqueste faus cambiament es pas desiradèr: s'adoba d'illusion, desespèr e decepcion duradièra.
La revolucion se farga non pus dins lo cambiament radical, l'abolicion del passat, la tabula rasa. La destruccion de la memòria a jamai res permetut de bastir, quicòm que damorèsse dins lo temps. L'òdi del passat, de l'Istòria, de la memòria -aquestes simptòmas del nòstre temps crepusculari...- fárgan mantunes miratges, mantunes fantaumas e mantunes periòdes istorics esterils. Los autodafats, las exitacions iconoclastas, los incèndis de bastiments, los vandalismes divèrses s'aprósman de la bestialitat mas fan pas brica los progrèsses de la rason.
Ont donc es la revolucion ? Dins la logica hegeliana de l'Aufhebung : conversacion e despassament. Dins lo procèssus dialectic qu'ajuda de prendre un sosten sobre lo donat, lo passat, l'istòria, la memòria, per obténer l'impulsion que, respectuosa d'aqueste punt de sosten, s'encamina plan al delai, e farga mantunas novèlas possibilitats d'existéncia. Aquesta dialectica es pas la rompadura radicala, mas lo teulatge e l'evolucion franca e clara cap als orizons lonhans. Tornem bastir lo projècte sempre d'actualitat de Condorcet que crei als progrèsses del ment uman. E Bailem a aqueste ment radical los mejans d'avançadas considerablas.
Que far ? Tornar legir La Boétie e re-activar aquestas tèsis majoras: lo poder existís pas, l'avem dich, qu'ambe lo consentament de los que los supòrtan. Se lo consentament fai desfaus ? Lo poder es pas, agís pas. Car lo bèl als pès d'argila amana sos pès -imatge del Discours de la servitude volontaire- del solet assentiment del pòble explotat. Frasa sublima : Soyez resolus de ne plus servir, et vous voilà libres, siaguèssetz resulguts de pus mai servir, e alara aquí sètz liures, escriguèt l'amic de Michèu de Montaigne. Dempuèi lo XVIièma sègle, res a cambiat. La brutalitat del liberalisme existís pas sonque per l'acqueriment de los que lo supòrtan. Ne vendriam a refusar la collaboracion -lo mot es bèl...- qu'aquesta fortalessa devendriá una pila de peira secas.
La violéncia liberala es pas platoniciana, tombada del cèl e procedent d'idèas puras. Pújan del sòl, espeta sobre tèrra, s'incarnís, prend cara umana, emplega mantunas paissièras visiblas, activadas pels òmes qu'an mantunas caras ; existís encausa d'els que fan a la seuna genealogia e a la persisténcia d'aquesta monstruositat; s'incarnís dins los luòcs e las personas, dins las circonstanças e las aucurenças; se mostra; es visibla, donc fragila e delicata, tocadièra, exposada, aital se podriá combatre, lo frenar, l'interdire.
La quita natura dels mícro-fascismes fòrça a las mícro-resisténcias. Als multiplas aucurenças de las fòrças negativas s'opausam las fòrças reactivas e arrèstan la difusion de l'enèrgia òrba. Siaguèssem minimalistas: lo liberalisme es pas una esséncia platoniciana, mas una realitat tenguda, incarnada. Se lucha pas ambe mantunes concèptes, melhor ambe las situacions concrètas. Sul terrenh immanent, l'accion revolucionària se definís pel refús de se transformar en corrèia de transmission de la negativitat.
Aiçí e ara, e non pas doman o per un avenidor radiós, mai tardièr -car doman, aquò es jamai uèi... La revolucion espèra pas lo bon vóler de l'Istòria majuscula; s'incarnís dins mantunas situacions multiplas sobre los luòcs que s'activa: dins la seuna familha, lo seu atalhièr, lo seu burèu, lo cople, en çò seu, devath lo teulat familhial, trè qu'un terç es implicat dins una relacion, pertot. Pas cap pretèxtes per remandar al lendoman çò que fasem jamai: lo luòc, lo temps, la circonstança e l'escasença revolucionària ? L'instant. Ambe lo constat de la fin de tota revolucion insureccionala possibla, Deleuze ne crida al devenir revolucionari dels individús. La convida serva la sancièra eficacetat e la sancièra potencialitat.
Çaquelà aqueste refús ganharà de non pas èstre solidari: car la poténcia e la dominacion liberalas se fan ambe mantunes mejans de portar a la rason lo rebèl isolat, aviat espotit, pulverizat e remplaçat. Cada accion aboçinada daissa de caire la repression sul pic. Levat la vocacion al martire -inutile e contra-productiu...- l'eròïsme sense concertacion gasta una enèrgia preciosa en pura pèrda. Una resisténcia permanenta, òc; una construccion de la seuna existéncia per evitar que se fargèsse un rodatge de foncionament de la maquina mau-fasenta, es encara melhor, mas dins la realitat, se dèu concertar, associar mantunas fòrças, aumentar las chanças de far capitar la seuna idèa: alentir, frenar, arrestar, rendre la maquina ineficaça e inemplegabla. De l'inèrcia al sabotatge.
